Mijmeringen op weg naar Paramaribo

Wat een genot : even een week verlost van het woord 'regeerakkoord'. Wat is het toch, dat ons gevangen houdt in de dagelijkse soap van het politieke theater? En waarom blijven we er met z'n allen de rol van politici zo chronisch overschatten? Natuurlijk, een beetje deugdelijk functionerende overheid is niet onbelangrijk, maar voor energie, elan, daadkracht of vernieuwing moet je toch echt elders te rade in de samenleving. Half Hilversum klampt zich hardnekkig vast aan de Haagse GTST, met Pauw & Witteman als het nieuwe huiskamerparlement van de Lage Landen.
Ahh, straks weer heerlijk een opgestoken kartonnetje op STVS met reclame voor een meubelbedrijf met altijd ruime 'parkeergelegenheid', de Surinaamse klemtoon natuurlijk op de vierde lettergreep!

Twintig jaar geleden dacht ik nog dat de jonge Surinaamse democratie vooral leek op een wat onbeholpen oefening in parlementje spelen. Er vlogen stoelen door de Nationale Assemblee en geen Surinamer die het toneelstukje ook maar een moment serieus nam. Dat was bij ons in Nederland toch een heel ander tafereel. Dacht ik. Inmiddels zijn de verschillen ernstig verbleekt. Niet omdat de Surinaamse democratie zich zo krachtig heeft ontwikkeld, maar omdat het geklungel in eigen land - 6 nationale verkiezingen in 12 jaar - tot grote bescheidenheid heeft gedwongen.

Vertraging
Een mankement aan een van de motoren leidt tot een vertraging van ruim twee uur. Balen. Ik mail Dominiek van boord, dat ik mogelijk zijn receptie in de war schop. Misschien valt het nog mee. De vliegtijd bedraagt iets meer dan 8uur. Dus we lopen weer wat in.

Reizen voor wereldvrede
De volksfilosoof Alain de Botton schreef jaren geleden een mooi boekje over de kunst van het reizen. Ik moet daar aan denken als ik uit mijn patrijspoortje kijk. Het licht op een paar kilometer hoogte heeft iets lucides: een blinkend wit wolkendek en tussendoor in de diepte af en toe een schittering van de Atlantische Oceaan. Iedereen die wel eens heeft gevlogen, kent dat gevoel. Om je heen doezelen passagiers in hun stoelen, de hogedrukcabine vermindert net dat beetje zuurstoftoevoer naar de hersenen, dat alles wel iets lichter lijkt, minder complex. Ik heb op intercontinentale vluchten al mijmerend menig hardnekkig wereldprobleem opgelost, om kort na aankomst straal te zijn vergeten wat die oplossing ook al weer behelsde!

Ik heb nog geen flauw benul wat ik in mijn speech vanavond ga zeggen. Ik vertrouw vaak sterk op intuitie - 'gestolde ervaring', zei iemand eens - en de 'genius of the place'. Als je uit het hart spreekt, hoef je in elk geval niks uit je hoofd te leren. Dat helpt. Mijn vrouw krijgt het er soms plaatsvervangend Spaans benauwd van. 'Heb je dan niks op papier?' Nee, zelden. Wel vaak wat krabbels in de binnenzak. Voor als het mis gaat en ik het echt niet meer weet. Of het moet een gastlezing zijn op een universiteit. Een heus college. Die kun je maar beter in detail uitwerken. Studenten houden van voetnoten.

Een goede ruil
Ik wil in elk geval graag dat een paar impressies bij mijn gehoor blijven hangen vanavond: dat ik ruim 20 jaar geleden een redeloze liefde heb opgevat voor het land en daar nooit meer van ben genezen, dat de aanzienlijke investeringen die de Nederlandse tak van WWF hier pleegt in natuurbescherming komen van vrijwillige bijdragen van honderdduizenden betrokken Nederlanders (niks dus belastingcenten) en dat in de toekomst nog eens zal blijken dat de vaak bespotte uitruil bij de Vrede van Breda tussen de Guyana's en Nieuw Amsterdam - nu New York - een briljante zet is geweest. Meer dan 80 % van het Surinaamse regenwoud is nog intact. Dat natuurlijk kapitaal wordt van onschatbare waarde in een wereld die in rap tempo de bulldozers door de laatste stukken ongerepte wildernis jaagt.