Klaar voor vertrek richting Suriname en Guyana

“Paramaribo, 1993”, staat er in mijn beduimelde Schauensee & Phelps, A Guide to the Birds of Venezuela. Destijds de beste veldgids voor de vogelaar in de Guyana’s. Het boek gaat in de koffer. Een jaar later kwam de herdruk uit van het voor de eerste keer in 1968 verschenen standaardwerk van Haverschmidt. Dat was een gebeurtenis in Paramaribo. VACO Uitgevers had jarenlang op zwart zaad gezeten, maar in 1994 verscheen Birds of Suriname in een lederen band. Een reus van 584 pagina’s. Dit moois blijft thuis op de plank. Niet te tillen.
Dominiek, mijn Vlaamse collega die het WWF kantoor runt in de Guyana’s, mailt mij nog dat ik heus een jasje en een dasje mee moet nemen. Direct na aankomst te Paramaribo is er een receptie met officiële genodigden. Dan moet ik er een beetje uitzien. Hij stuurt ook nog het reisverslag dat ik alweer 4 jaar geleden maakte bij mijn laatste bezoek. Grappig om mijn eigen observaties terug te zien. En straks te kijken wat er van mijn aanbevelingen is terecht gekomen.

Levenslust in Paramaribo
Ik heb mijn hart verpand aan Suriname. Je hoort wel meer dat de eerste tropenervaring op mensen een diepe indruk maakt. Paramaribo was mijn eerste buitenlandse plaatsing. Ik werkte er aan de Nederlandse ambassade van 1990 tot 1994 en bewaar warme herinneringen aan die tijd.
De schaarste loog er toen niet om. Het land verkeerde in een diepe economische recessie en probeerde op te krabbelen na het herstel van de democratische verhoudingen. In het binnenland woedde een vuile oorlog. Maar wat een levenslust. Bij de minste of geringste aanleiding was er een feestje. En dan de eerste overweldigende ervaringen van het regenwoud, de machtige soela’s, de brandende zon of de tropische stortregens. Suriname is een uitbundig land met een heerlijke smeltkroes aan mensen.
Ik zag er mijn eerste rotshaantjes (rupicola rupicola) bij de Voltzberg, een knaloranje vogel miauwend als een kat. Ik herinner mij vluchten dieprode ibissen (eudocimus ruber) boven de donkergroene mangroves. En mijn eerste lederschildpadden (dermochelys coriacea) aan het strand van Matapica. Ik was nog helemaal niet actief in de natuurbescherming, maar al wel ongeneeslijk verslingerd aan de natuur.
Ik zal een week doorbrengen in de Guyana’s, enkele dagen in Paramaribo, gevolgd door een paar dagen in Guyana. Wij zijn met het Nederlandse kantoor op afstand de grootste investeerder in het gebied. Geert, de directeur natuurbescherming van WWF België, sluit zich bij ons aan. Gelukkig participeren de Belgen de laatste jaren ook in ons programma, zij het nog op bescheiden schaal.

Drukte voor vertrek
De dag voor vertrek verliep als gewoonlijk licht chaotisch. Er moet dan zoveel werk worden afgerond of overgedragen, dat het tegen middernacht loopt voor ik mijn koffer pak. Ik voerde bijna 2 uur overleg middels een videoconferentie met mijn collega’s in het executive team van WWF, wisselde plannen uit met Brazilië voor de tweede fase van het Amazon Regional Protected Areas Program waarmee we maar liefst de definitieve bescherming beogen van 40 miljoen hectare tropisch bos, bijna 10 x het oppervlak van Nederland, sprak met DG Jim Leape over Groenland en een op stapel staande schone energiecampagne, voerde overleg met een consultant over de toekomst van de Europese natuurbescherming, becommentarieerde een investeringsvoorstel voor een vermogende particulier, stuurde een felicitatiebriefje aan staatssecretaris Co Verdaas en verontschuldigde mij voor mijn afwezigheid bij een kennismakingslunch a.s. vrijdag.

De oefenwedstrijd Nederland – Duitsland is aan mij voorbij gegaan. Een saaie 0-0 zie ik op Teletekst. Ik help dochter Chaia nog even met wat huiswerk Nederlands en haal een paar spelfouten uit een samenvatting. Sifra komt met een schitterende tekening thuis: een dromerige krijttekening van een meisje met lang haar op zwart karton. Ik zie er een vleugje Chagall in, maar ze kijkt me aan alsof ze het in Keulen hoort donderen.